காத்தான்குடி பள்ளிவாசல் படுகொலை- 26 ஆண்டுகள்

இலங்கையில் கிழக்கு மாகாணத்திலுள்ள காத்தான்குடி மஸ்ஜிதுல் ஜும் ஆ பள்ளிவாசலில் 26 வருடங்களுக்கு முன்னர் இஸாத் தொழுகையில் ஈடுபட்டிருந்த முஸ்லிம்கள் மீது தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் மேற்கொண்ட தாக்குதல் சம்பவம் இன்று நினைவு கூறப்பட்டுள்ளது.

1990 ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் 3 ம் திகதி காத்தான்குடி மஸ்ஜிதுல் ஜும் ஆ பள்ளிவாசலில் இரவு நேரம் இஸாத் தொழுகையில் ஈடுபட்டிருந்த முஸ்லிம்கள் மீது நடத்தப்டப்ட இந்த தாக்குதலில் முதியவர்கள் சிறுவர்கள் உட்பட 103 பேர் கொல்லப்பட்டார்கள். 140க்கும் மேற்பட்டோர் காயப்டப்டிருந்தார்கள்

இலங்கையிலுள்ள பெரும்பான்மை முஸ்லிம் மக்களிடையே இன்னமும் ஒரு கருப்பு தினமாகவே கருதப்படுகின்ற இந் நாளை காத்தான்குடி பிரதேச முஸ்லிம்கள் வருடாந்தம் ஸுஹதாக்கள் தினமாக நினைவு கூர்ந்து அனுஷ்டித்து வருகின்றார்கள்.

விடுதலைப் புலிகளின் காத்தான்குடி பள்ளிவாசல் மீதான தாக்குதலைத் தொடர்ந்து இக் காலப் பகுதியில் ஏறாவூர், முள்ளிப்பொத்தானை மற்றும் அழிந்தபொத்தானை உட்பட கிழக்கிலுள்ள முஸ்லிம் கிராமங்கள் மீது நடத்திய தாக்குதல்கள் தமிழ், முஸ்லிம் இனங்களுக்கு இடையேயான உறவின் ஒரு நிரந்தர பாதிப்பை ஏற்படுத்தியது.

இந்த சம்பவங்கள் நடந்து 26 ஆண்டுகளாகியும், இலங்கையில் தமிழ் மற்றும் முஸ்லிம் மக்களிடையே இன ஐக்கியத்தையும் ஒற்றுமையையும் ஏற்படுத்த பல்தரப்பிலும் முயற்சிகள் எடுக்கப்பட்டு வந்தாலும், எதிர்பார்க்கப்படுகின்ற வகையில் அப்படியான நெருக்கமான உறவுகளும் பரஸ்பர நம்பிக்கையும் இன்னும் ஏற்படவில்லை என ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர்.

ஒரு சகோதரனின் நினைவு.............

காத்தான்குடி முதலாம் குறிச்சி பள்ளி வாயலுக்கு அப்போது (1990) மஹ்ரிப் தொழப் போனால் இஷாவையும் தொழுதுவிட்டு இரவு பத்து மணியும் பிந்தித்தான் வீட்டுக்குப் போவேன்.

03-08-1990 மஹ்ரிப் தொழுதுவிட்டு ஹவுழுப் பக்கம் உள்ள படிக்கட்டில் நானும் கவிஞர்களான ரீ.எல்.ஜவ்பர்கான், எம்.எம்.ஜுனைதீன் மற்றும் ஆரிப் (ஹயாத்துக்கான் மாஸ்டரின் இரண்டாவது மகன்) ஆகியோர் பேசிக் கொண்டிருந்தோம்.

கொஞ்ச நேரத்தில் ஜவ்பர்கான், வீட்டுக்கு சென்று தேநீர் அருந்திவிட்டு இஷாவுக்கு அதான் சொல்ல முதல் வந்துவிடுகிறேன் என்று சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டார்.

ஜுனைதீன், ஆரிப், நான் ஆகிய மூவரும் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே இஷாவுக்கு அதான் ஒலிக்கிறது. மூவரும் வுழூவுடனேயே இருக்கிறோம்.

ஜுனைதீனின் ராத்தா பரீனாவின் வீடு பள்ளிக்கு பக்கத்தில் இருப்பதால் இகாமத் சொல்லுவதற்கிடையில் தேநீர் அருந்திவிட்டு வருவோம் என்று ஜுனைதீன் சொல்கிறார். ஆரிப், " நான் வரவில்லை. பள்ளிக்குள் போகிறேன். நீங்கள் ரெண்டு பேரும் தேநீர் குடித்துவிட்டு வாருங்கள் " என்று சொல்லிவிட்டு பள்ளியின் உள்ளே போய்விட்டார்.

பரீனா ராத்தா ஊற்றித் தந்த தேநீர் கொதிக்கக் கொதிக்க கடும் சூடாக இருந்தது. அவசரமாகக் குடிக்க முடியவில்லை. எங்களோடு தேநீர் அருந்திக் கொண்டிருந்த ஜுனைதீனின் நானா அக்பர் அவசரமாகக் குடித்து முடித்து விட்டு பள்ளிக்குப் போய்விட்டார்.

அவ்வல் ஜமாஅத்தில் சேர்ந்துவிட வேண்டும் என்று என்னை ஜுனைதீன் அவசரப் படுத்திய போதும் தேநீரை சுடச் சுட என்னால் குடிக்க முடியவில்லை.

ஆற்றிக் குடித்து முடிவதற்கிடையில் இகாமத் சொல்லி தொழத் தொடக்கியும் விட்டார்கள். அவசரமாக நானும் ஜுனைதீனும் எழுந்து பள்ளியை நோக்கிப் போக தெருவுக்கு வந்ததுதான் தாமதம். பள்ளிக்குள் ஆயுதங்களால் சுடுகின்ற சத்தம் வார்த்தைகளால் சொல்ல முடியாத அளவிற்கு பயங்கரமாக கேட்கிறது.

“புலிகள் பள்ளிக்குள் புகுந்து சுடுகிறார்களாக்கும் அன்ஸார்....! இருட்டாகவும் இருக்கிறது.

பள்ளிக்குள் போவோமா? இல்ல.... என்ன ஏதென்று பார்த்துவிட்டு போவோமா?” என்று ஜுனைதீன் எனது கைகளைப் பற்றிப் பிடித்தவாறு கேட்கிறார்.

சில நொடிகள் நாங்கள் இருவரும் தாமதிகின்றோம். என்ன செய்வதென்றே புரியாத பயம். வீதியெங்கும் இருள் சூழ்ந்து காணப்படுகிறது. துப்பாக்கி, குண்டு. கிரனைட் என்று ஆயுதங்கள் வெடிக்கும் பெரும் சத்தம் உயிரை உறைய வைக்கிறது.

வீதியை விட்டு மேலும் அகல விடாமல் ஜுனைதீனின் வீட்டார் எங்கள் இருவரையும் தடுத்துவிடுகிறார்கள். என்றாலும் பள்ளிக்குள் போய் என்னதான் நடக்கிறது என்பதை பார்த்து விடவேண்டும் என்ற அவசர உணர்வில் தைரியத்தை வரவைத்துக் கொண்டு இருவரும் வேறு வீதி ஊடாக சென்று பள்ளியை அடைகிறோம்.

நாங்கள் போய்ச் சேரும் போது பள்ளிக்குள் கொலை வெறியாடிவிட்டு கோழைப் புலிகள் ஓடித் தப்பிவிட்டார்கள். பள்ளி வாயல் ஜனாஸாக்களாலும் இரத்த வெள்ளத்தாலும் நிரம்பி இருக்கிறது. அழு குரல்கள் ஓங்கிக் கேட்கின்றன.

நண்பர்கள் ஜவ்பர்கான், ஜுனைதீன் ஆகிய இருவரின் வாப்பா மாரும் உடல் முழுக்க துப்பாக்கி சன்னங்கள் துளைத்த நிலையில் ஷஹீதாகி இரத்த வெள்ளத்தில் மிதந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். எங்களோடு பள்ளி வாயல் படிக்கட்டில் பேசிக்கொண்டிருந்த அருமை நண்பர் ஆரிபும் ஷஹீதாகி இருக்கிறார்.

பரீனா ராத்தாவின் வீட்டில் எங்களோடு தேனீர் அருந்திவிட்டு அவ்வல் ஜமாஅத்தில் இணைந்து கொள்வதற்காக அவசரமாகச் சென்ற ஜுனைதீனின் நானா அக்பர் படு காயத்தோடு கண்களின் பகுதி சிதைவடைந்த நிலையில் அவதியுற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்.

" அன்ஸார்....அன்ஸார்....என்னத் தூக்கு....." என்று மரணத் தறுவாய் முணக்கம் ஒன்று எனக்குப் பின்னால் இருந்து கேட்கிறது. திரும்பிப் பார்க்கிறேன். என்னுடைய மாமா. கால்களில் துப்பாக்கிச் சூட்டுக் காயங்களோடு எழுந்திருக்கவே முடியாத அளவிற்கு அவதிப் பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார். அவரை தூக்கி எடுத்துக் கொண்டு பள்ளியில் இருந்து வீட்டை நோக்கிச் ஓடுகிறேன்.

போகும் வழியெங்கும் இருள் சிவப்பு நிறத்தில் தெரிகிறது!

03-08-2016